کار چاق کن ها معضل بزرگ مدیریت شهری

کار چاق کنی معضل بزرگ مدیریت شهری

اسماعیل داسدار-خبر نگار

دلالی و یا به تعبیری کارچاق کنی، مذموم و ناپسند است که طی آن افراد فرصت طلب با توسل به ترفندهای متقلبانه و سو استفاده از ساده لوحی و ناآگاهی مراجعان مستاصل یک ارگان یا وزارتخانه، در مقابل وعده های پوچ و واهی، پول های کلانی به جیب می زنند.

“ کارچاق کن ” را در فرهنگ لغات واسطۀ معامله؛ دلال ،  کسی که معمولاً با گرفتن رشوه کاری را روبه‌راه می‌کندمعنا کرده اند . البته این معامله ممکن است اقتصادی  ، سیاسی و یا کاری و اداری  باشد .

تعریفی از کارچاق کنی در قانون پیش بینی نشده است، انتظار می رود با تصویب قوانین شفاف- که بیانگر واکنش مناسب در برخورد با این پدیده و تعیین مجازات متناسب  با جرم کارچاق کن هاست.

کار چاق کن ها فقط مخصوص یک دستگاه و اداره نیستند از سطوح کلان مثل فروش نفت گرفته تا ورودی یک اداره دادگستری از دفتر یک مدیر ارشد تا راه رو های اداره کار هر جا یی ممکن است مانند قارچ بلند شوند .

آنها را از نظرسطح نفوذشان و  نوع عمل شان به دو دسته می توان تقسیم کرد : دسته ای  از کار چاق کن ها طعمه هایشان را از بین افراد ساده لوح انتخاب می کنند و از سادگی این افراد سو استفاده کرده و با ظاهر وکسوتی موجه برای حل مشکل پیشنهاد کمک می دهند  و هنگامی که از او بخواهی درباره چگونگی تواناییش پاسخ دهد، با جملاتی قلمبه سلمبه که حتی یک مسوول  را مبهوت می کند  خبر از ارتباطاتش با مدیران  و روسا  و مقامات مهم می  دهد .

البته تنها هدف کارچاق کن ها در این فقره فقط افراد ساده لوح نیست و نبوده بلکه در بین افراد تحصیل کرده و حتی دارای اطلاعات تخصصی  کسانی یافت می شوند که برای کوتاه کردن مسیر اداری  دست توسل به سوی این افراد  پیش می کشند. صرف نظر غیرقانونی وغیر مشروع بودن نفس عمل دخالت در امور اداری  ، موجبات فراهم آوری چنین توسلاتی قابل تامل است ، از قبیل  اوقات طولانی بررسی پرونده های اداری و حتی عدم تحمل صدور احکام بر مبنای حق ، که در جای خود قابل بحث است.

اما نوع دیگر کار چاق کن  ها از نظر عمل در مناسبات سیاسی دخالت می کنند، روش این دسته از افراد عموما با یک عمل و حرفه ویژه است که منظور آن تلاش برای گسترش نفوذ یک دیدگاه و نقطه نظر مشخص در دستگاه اداری  یا در افکار عمومی است. اگرچه  لابی‌گرها  با کمک و بکارگیری روش‌های حقوقی و مدیریت مفید روابط اجتماعی کوشش در رسیدن به اهداف خود دارند.

اما کار چاق کن ها بر خلاف لابی گر ها که علاقمند هستند از طریق شیوه‌های مسالمت آمیز قدرت وارد ساخت قدرت شوند دست به اقدامات غیر اخلاقی و غیر متعارف می زنند.

تخریب رقیب از راه انتشار شب نامه ، و شایعه های مالی و اخلاقی و نسبت دادن های ناروا به فرد و نزدیکانش از جمله رو شهای معمول کار چاق کن ها ست. اگرچه  در برخی از کشورها دفترهای ویژه‌ای به نام «دفاتر لابی‌گری» وجود دارد که در ازای دریافت پول به تلاش برای پیشبرد حمایت از یک دیدگاه خاص به‌وسیله نفوذ در دولت و افکار عمومی می‌پردازند. اما در ایران کار چاق کن ها نیاز به دفتر ندارند اتاق  انتظار برخی از ادارات و حتی در برخی موارد نادر اتاق خود آقای مسوول محل کار کار چاق کن ها ست. کار چاق کن ها برخی موارد از پوشش ارزش ها  وارد می شوند و خود را فردی انقلابی و حتی به دروغ متصل به نهاد های امنیتی نیز معرفی می کنند. ضعف باورهای اخلاقی و دینی  در بین کار چاق کن ها عمده ترین دلیل اقداماتشان است ، از نظر روان شناختی نیز کار چاق کن ها چون نمی توانند به صورت عادی پله های ترقی را بپیمایند این شغل را میانبری برای دست یابی به نا رسایی و عقب ماندگی های خود می دانند.کار چاق کن ها مانند معتادان به شدت موضوع اقدامات خود را انکار می کنند و هدفشان را صرفا کار راه اندازی مشکلات مردم معرفی می کنند. کار چاق کن های سیاسی روشهای مختلفی را در کار خود در پیش می گیرند مثلا برخی تخصص دارند تا وقتی مسوولی در شرف تصدی یک مسوولیت است با نزدیک شدن به او و پرونده سازی های جعلی و تهدید به انتشار تا می توانند تقاضای امتیاز می کنند . برخی دیگر هم با وعده و وعید به اشخاص مساله دار قول میدهند که با لابی پرونده هایشان را پاک کنند و برایشان پست و میزی مهیا کنند .

ورود آنها بدین شکل و تاثیر گذاری شان در برخی از حوزه های مدیریت شهری  ضربات جبران ناپذیری را برای توسعه شهر به بار خواهد آورد چرا که یکی از منابع سرمایه ای کشور مدیران آن هستند و اگر خدای ناکرده ، حتی در یک دستگاه موفق شوند مدیری نالایقی را بر مسند آوردند و یا برعکس از حضور یک مدیر لایق و کار آمد جلوگیری به عمل آورند ، سرعت توسعه را در آن شهردچار مشکل خواهند کرد. علل ایجاد معضل مورد نظر به عوامل مختلفی برمی گردد، اولین علت این پدیده به فقدان نظارت درست و مستمر بر می گردد. در مواردی که کارچاق کن ها در یک اداره ای نفوذ پیدا می کنند عموما  نظارت، بیشتر جنبه سمبلیک پیدا کرده و مقطعی انجام می شود و استمرار کمی و کیفی ندارد. اما واقعیت این که مهیا نشدن کامل زمینه ها و بسترهای عدالت اجتماعی و قضایی- که از وظایف اساسی قوای سه گانه است- و دخل و تصرف کارفرمایان و صاحبان مسند و فرود دست شمردن مردم و افکار عمومی باعث گسترش پدیده شوم کارچاق کنی شده است. مقام معظم رهبری در فرمان تاریخی خود در مبارزه با فساد اقتصادی فرمودند :به مسئولان خیرخواه در قواى سه گانه بیاموزید که تسامح در مبارزه با فساد، به نوعى همدستى با فاسدان و مفسدان است. اعتماد عمومى به دستگاههاى دولتى و قضائى در گرو آن است که این دستگاه ها در برخورد با مجرم و متخلف قاطعیت و عدم تزلزل خود را نشان دهند. آنچه مسلم است اجرای فرمایشات معظم له در خصوص مبارزه با فساد بهترین چراغ برای برخورد با پدیده شوم کار چاق کنی در کشور است .

کار چاق کن

مطلب مرتبط :

موریانه های فساد در مدیریت شهریار

Visits: 79